Wziął głęboki oddech, wciągając dym,  by po chwili wypuścić go leniwie. Większa część jego twarzy zakrywał cień, rzucany przez gruby, stary kaptur. Siedział na skraju kręgu bladego światła rzucanego przez ognisko, także poza nim roztaczał się już tylko nieprzenikniony mrok.

Przedstawił się jako bard - nikt jednak nie uwierzył jego słowom, gdyż jego głos był gruby i zachrypnięty. Nasze podejrzenia pogłębiało także to, że podróżował sam, mimo niebezpieczeństw czyhających w tym lesie.

Zaoferował nam opowieść w zamian za posiłek i ciepło naszego ogniska. Zgodziliśmy się, gdyż nie mogliśmy pozostawić samotnego podróżnika chłodowi nocnego lasu. W oczekiwaniu na opowieść nie zapomnieliśmy o zachowaniu ostrożności - dyskretnie trzymaliśmy dłonie na rękojeściach naszych mieczy. Jego niski i gruby głos poniósł się przez lodowate powietrze nocy, gdy odstawił swą fajkę i zaczął opowieść.